kosiarz traw

Sławomir Różyc poeta polski 2016

Sławomir Różyc. Kapelusz z piórem mewy

Człowiek ? może wyspą śpiewaczą w istocie
Opowieścią winnic z mórz sargassowych
Ponawiany falą czapkami wystaje
Każda z nich śmieszniejsza i tak do starości

A czasem na wyspie pośród gron nabrzmiałych
Kapelusz do lotu ten o brzytwie mewy
Wystaje choć wyspa przytwierdzona sznurem
Do czego ? Do kogo ? Któż to wie w głębinach ?

Może do katedry tygodniowy zarost
Słońcem Car Niebieski goli pianę w chmurach
A przecież nas widzi jak wielkie jest morze ?
Kruchych śpiewających od wyspy do wyspy

19 września 2013. Wilanów

nazywam się Sławomir Różyc jestem poetą, aurorem poematu Stefania ma oczy zielone, Sara oratorium o potrzebie ocalenia ghetta, oraz wielu wierszy lirycznych

Sławomir Różyc. Pszczoły z deszczu.

Pszczół w tykaniu dotknął pan Przewoźnik z Piasku
Nad Miętą zatrzymał bieg wskazówek w deszczu
Beztroskim czyściutkim tym w fartuszkach babci
Czas odebrał zapach ustał z skrzypem klepek

W pustej filiżance nad którymś z pacierzy
Smukłej w nieprzerwanych kruchej niemal z kostek
Słychać wyszeptane skrzydełkami : Błękit
Najuczciwszym z pragnień jest niebo nad nami

W okolonej szlaczkiem drepcząc rój się trudzi
Jeszcze okrążenie ? Pożyłam. Marianna
Kirem twarz zasnują skrzydełka z koronek
Wczoraj będzie jutrem dziś to nazwą : Teatr

Szlochał sufler z deszczu : W piekarniku ciasto
Stało się wilgotne z kropel jak rodzynki
Choć słońce przez chmury złoty język przetka
Szlaczki z filiżanek prostując w obwodzie

Jutro będzie wczoraj na palcach z dzieciarnią
W filiżankach z mięty przebudzą się wróble
Prostując skrzydełka w niestałościach błękit
Po schodach strzepując z wrzaskiem nad kałużą

19 maja 2014. Wilanów.

Sławomir Różyc.
1683. List króla Jana do Marysieńki Sobieskiej

Wrażo dzień Osmanem zaścielić w pokosach
Do wieczornych ognisk krzyk nadać purpurze
Ciemnej po sąsiedzku zgęstniałej na Wschodzie
Aż z czasem w nich więzną lekkie w locie czajki

Obcy tutaj w mowie pyszni w gronostajach
Oby wnet nie skrzepło nam w pstrokatą pamięć
Jako nas Pancernych jęli dąć w ukłonach
Stawiać blanki z piasku w śladach końskich kopyt

Tęskny tobie Maryś. Dźwięcznych świtem w Viennie
Śpiewem po koronach próżno dobyć ptaków
Zasklepiło skrzydła echo jęczy w strunach
Mroźny szczęk żelaza w proporcach ze wzgórza

Czyż ten bocian śniony husarzom daremny ?
Jeszcze coś bliższego ? Błysk zająca w prosie
Niech w zapach pszenicy spod strzemienia. Miękko
W szept. W spojrzenie matki. Przeżegnawszy bruzdę

Wieczorem w dolinie jaskółki w bursztynie
Wiesz ? Cieniem przy trawie ze zdziwienia lepkie
Lecąc w piersiach gładkie poczułem na liściach
Ciepłe twoje kształty rzucają w szczebiotach

Jutro krzycząc Gloria ! znów w bębny uderzą
Czas nam paradować. Jak sójki. Cóż, życie

Sławomir Różyc. Pieśń o początkach śledztwa.

Są tam drzwi suwane w trzy matowe pasy
Świat z podłużnych okien pędzi tuż przy ziemi
Kończyny wyciągnąć na nierdzewnej stali
Może brzmieć dwuznacznie. Kiedy ja się wyśpię ?
O twarzy arktycznej - Dzień dobry księżniczko

Po rysach wyraźnych ktoś przesiewał puder
O oczach przymkniętych za cieniem pingwinów
Wśród nich badacz lodu z szminką pan Antoni
Usta na czerwono – Proszę nie dotykać !
Klify z zaszytymi plenerami zbrodni

Profil masz antyczny w tych szpitalnych śniegach
Muld, fałd prześcieradeł, wokół szyi kopczyk
Słyszałaś prościutka, wcześniej Ifigenii
Chcieli tak uczynić . Pa - znów dzwonią, życie
Najlepsze w szkatule ktoś domyka z trzaskiem

13 maja 2015. Wilanów.

Sławomir Różyc. Przymiarka.

Wiesz, miałem kobietę, kota, czasem życie
Biegło przy wystawach, wciąż nie miało dosyć
Wąsko ? Stopy mędrca, a tak chciało biegać
Kiedy wspólnie szczęście, takie bzdury z piasku

Czy z kamyków w dłoniach ogrzejesz bieg rzeki
Patrz, czytać potrafisz z spojrzeń, złota, z przemów
Gdzie to głupie tańczy ? Kłamie po gospodach
Przymierz, deszcz za ciemny na ten krzyk kołnierza

29 kwiecień 2015. Wilanów.

Sławomir Różyc. Lekcje kaligrafii.

Musicie bardziej pracować nad wymową
Wyrażać ścisłe sprawdzone przekazy
Unikać podań ludowych

Bowiem akcent
Przypomina przesyconą potem koszulę
Trzeba długo pocierać kłosy w dłoniach
Aby usprawiedliwić obecność zapachem żniw

Akcent nie jest jedynie cienkim ogonem myszy
Ktoś sięgnie wkrótce do rodzinnych zdjęć
A tam krzyżyki na akcie urodzenia

Wpajała nam zmarła pani od polskiego
Jeszcze z kopca sterczy jej kościsty palec :
A teraz przepiszecie to pięćdziesiąt razy

28 mają 2015. Wilanów.

Sławomir Różyc.

Odwiedziny w Domu Spokojnej Starości.

kochaj swoje tabletki
naucz się z nimi rozmawiać
biała czeka na panią Lusię z kuchni
czasem przemyca papierosa
w kieszonce na piersi

niebieska
jest pewnie zagraniczna
przypomina morze na wczasach pracowniczych
napina się tym Sozopolem w twojej ostatniej
toaletce z lustrem

czerwona dryfuje po brzegu talerzyka
ciągle zapatrzona w okno
nie chce żeby ją tak nazywać
jest miedzianowłosa
i śpiewała dla wojska

11 lipiec 1995. Wilanów.

Kosiarz traw